تانک رزمی عقاب سیاه

احتمالا تانک عقاب سیاه نمونه آزمایشی تانک رزمی T-94 است. این تانک نخستین بار در سال 1997 میلادی در مایشگاه بین المللی دفاعی امسک دیده شد. تانک در حالی در معرض نمایش قرار گرفت که با تماشاگران و ناظران حدود پانصد متر فاصله داشت. حین نمایش تانک برجک، توپ اصلی و سیستم های جنگ افزاری آن کاملا پوشیده شده بود تا تحلیلگران نتوانند سیستمهای آن را تجزیه و تحلیل کنند. مقامات عالیرتبه وزارت دفاع روسیه و روسای کاخانجات ماشین سازی امسک نیز حاضر نشدند تا به سئوالات مربوط به تانک پاسخ دهند یا خصوصیات آنرا تشریح کنند.

بعلت فقدان منابع اطلاعاتی مناسب و قابل اطمینان، ویژگیها و خصوصیات تانک در پرده ای از ابهام قرار دارد و شایعات فراوانی در مورد این تانک به گوش می رسد. در حالیکه برخی از کارشناسان امور دفاعی معتقدند که این تانک برای فروش به کشورهای دیگر ساخته شده است و در اصل یک مدل صادراتی است، گروهی دیگر معتقدند که این تانک برای استفاده در ارتش روسیه ساخته شده است و همانند سری تانکهای T-64 و T-80U به دیگر کشورها فروخته نخواهد شد. برخی شایعات موید این نکته است که این پروژه ممکن است طرحی مشترک بین کره جنوبی و روسیه باشد البته هیچکدام از مقامات دفاعی روسیه و کره جنوبی این مطلب را تایید نکرده اند. لازم به ذکر است که کره جنوبی جر معدود مشتریان تانک T-80 روسیه بوده و احتمال دارد که نسبت به تولید یک تانک رزمی مشترک با روسها ابراز تمایل کرده باشد.

ادامه نوشته

Q-5 Fantan جنگنده تهاجمی

مقدمه

در سالهای اخیر چین پیشرفت های گسترده ای در صنایع نظامی داشته و یکی از مهم ترین زمینه های این گسترش را می توان در تسلیحات هوایی مشاهده نمود در حال حاضر هر چند تسلیحات هوایی ساخت چین از نظر کیفیت و کارایی نسبت به تسلیحات هوایی سات روسیه و غرب به عنوان محصولات درجه دو شناخته می شوند ولی نمی توان از نقش گسترده این کشور در بازار تجهیزات نظامی چشم پوشی کرد. چین از مدت ها پیش بر اساس قانونی نانوشته نیروی هوایی خود را تنها با جنگنده ها و هواپیماهای ساخت خود تجهیز می نموده البته هرچند در بیشتر این موارد این جنگنده ها ورژن تغییر یافته نسخه تحت امتیاز جنگنده های روسی هستند ولی باز در نوع خود پیشرفت قابل توجهی برای این کشور به همراه داشته. در حال حاضر ستون فقرات هجومی نیروی هوایی جمهوری خلق چین را جنگنده های قدیمی Q-5 (نام ناتو Fantan) تشکیل می دهد این جنگنده در واقع مدل تغییر یافته جنکنده های بسیار قدیمی Mig-19 روسی است که تحت امتیاز در چین تولید گردیده.

ادامه نوشته

موشک کوتاه برد زمین به زمین MGM-140

مقدمه

MGM-140 که به نام موش تاکتیکی نیروی زمینی نیز شناخته می شود-موشک بالستیک کوتاه بردی است که در دهه 80 قرن گذشته توسط شرکت لورال ویت سیستم ساخته شد. ساخت این موشک در سال 1982 و به منظور ساختن جایگزینی برای موشک لانس نیروی زمینی آمریکا آغاز شد. اولین پرتاب آزمایشی آن در آوریل 1988 انجام شد و در دسامبر همان سال تولید آن آغاز گشت. در ژانویه 1991 MGM-140 رسما عملیاتی شد و ارتش آمریکا آن را جایگزین موشکهای لانس موجود در زرادخانه خود کرد. در سال 1996 شرکت لورال توسط لاکهید مارتین غول هواپیماسازی آمریکا خریده شد و تولید آن توسط لاکهید مارتین ادامه یافت.

ادامه نوشته

سیستم دفاع موشکی PATRIOT

مقدمه

Patriot یک سیستم دفاع هوایی موشکی هدایت شونده است که توانایی مقابله با موشکهای بالستیک تاکتیکی، موشکهای کروز و هواپیماهای پیشرفته (به طور پایه پرنده های هوا-تنفس) را در تمامی شرایط آب و هوایی و در هر ارتفاعی را داراست.ویژگی کلیدی Patriot رادار مرکب چندکاره، هدایت تعقیب از طریق موشک و نرم افزار مدرن و همچنین عملکرد خودکار گسترده است. Patriot یا (MIM-140) توسط کمپانی ریتئون در ماساچوست و شعبه موشکها و کنترل آتش کمپانی لاکهید مارتین در فلوریدا ساخته شده است. علاوه بر ایالات متحده، کشورهای آلمان، یونان، رژیم اشغالگر قدس، ژاپن، کویت، هلند، عربستان سعودی و تایوان نیز مجهز به این موشک هستند و مصر نیز به تازگی صاحب این سیستم دفاع موشکی توانمند شده است. سیستم دفاع موشکی Patriot به طور گسترده ای در علیات اخیر تهاجم به عراق شرکت داشته و با استقرار در کویت موفق به از بین بردن تعدادی از موشکهای .عراقی شلیک شده به کویت شد. شایان توجه است در عملیات مذکور از نسل جدید این سیستم یعنی PAC-3 و موشکهای با هدایت پیشرفته تر استفاده شده بود. در ادامه با عملکرد و انواع موشک Patriot آشنا می شوید

 

ادامه نوشته

آشنایی با اسلحه آزمایشی تهاجمی سبک وزن XM8

 

تفنگ تهاجمی سبک وزن آزمایشی XM8 (M8 بعد از به خدمت گیری رسمی در آینده نزدیک) به احتمال زیاد از اواخر سال جاری میلادی جایگزین سلاح های M16 و M4 کالیبر 5.56mmx45 نیروهای نظامی ایالات متحده خواهد شد. طراحی و ساخت این اسلحه پیشرفته به اکتبر سال 2002 باز می گردد. شرک آلیانت تک سیستمز با دریافت پنج میلیون دلار بودجه از بخش مهندسی و تحقیقات تسلیحات ارتش ایالات متحده شروع به کار در این زمینه کرد که در نهایت این شرکت از کمپانی معظم هلکر و کوخ آلمان جهت هرچه سریعتر به انجام رسیده پروژه و با توجه دانش فنی و تجربه بی نظیر این کمپانی دعوت به همکاری کرد.

مکانیزم XM8 بر پایه مدول انرژی جنبشی جنبشی تفنگ پیشرفته XM29 (سابقا OICW) که فعلا در حال توسعه و آزمایش است، طراحی و ساخته شده که آن نیز برگرفته از مکانیزم سلاح G36 کمپانی هکلر و کوخ است. با توجه به اینکه مدول انرژی جنبشی XM29 و تفنگ XM8 هر دو از مهمات کالیبر 5.56 mm استفاده می کنند یکسانی قطعات و یکپارچگی سیستم ها از افزایش هزینه ها جلوگیری کرده و موجب خواهد شد که قطعات به طور گسترده در دسترس باشند. XM8 قدرت تخریب و کشندگی برابر با سلاحهای M16 و M4 را دارا بوده در حالی که حدود بیست درصد وزن سلاح های نام برده شده را دارد. XM8 وزن بار حمل شونده توسط سرباز مدرن قرن بیست ویکم را کاهش و درت مانور و تحرک وی را افزایش می دهد.

ادامه نوشته

برادلی نفربر زرهی 5/1 میلیون دلاری

نیروهای نظامی می توانند قبل و بعد از هر نبرد نفربر زرهی برادلی (Bradley) جهت دیده بانی، و اکتشاف و همچنین انتقال سربازان به خط مقدم جبهه استفاده کنند.

 برادلی یک وسیله آبی-خاکی با 500 اسب بخار قدرت است و به اندازه کافی جنگ افزار دارد تا بتواند تانک های دشمن را نابود و از درون خود محافظت کند.این نفربر زرهی جهت جایگزینی سزی نفربرهای M113 ساخته شده و از سال 1981 آماده خدمت شده است. دو گونه اصلی برادلی M2 و M3 هستند. هدف اولیه استفاده از M2، امور ترابری است و M3 نیز جهت جنگ با تانکهای دشمن و انجام عملیات شناسایی و طراحی شده است. تا کنون 7122 دستگاه برادلی ساخته شده که از این تعداد 6722 دستگاه در اختیار نیروی زمینی ایالات متحده و 400 دستگاه نیز به عربستان سعودی فروخته شده است.

ادامه نوشته

رافال جنگنده ای برای آینده

مقدمه

می توان به جرات اظهار کرد که دیگر همانند گذشته، توانایی ساخت هواپیماهای جنگنده تنها تحت سلطه کشور به خصوصی مانند ایالات متحده نیست و کسورهای دیگر نیز امروزه همگام لا صنعت روز هوانوردی،با جدیت مشغول به طراحی و تولید هواپیماهای جنگنده بومی هستند. اما در این میان دو کشور اروپایی، یعنی فرانسه و انگلیس و تا حدودی نیز آلمان، گوی سبقت را از دیگران ربوده و به سرعت در حال تولید جنگنده هایی هستند که به خوبی از پس حریفان امریکایی خود برآمده و آنان را از میدان نبرد، به در می کنند. کشور فرانسه، با سابقه زیاد در طراحی و ساخت هواپیماهای مسافربری و نظامی، هم اکنون در حال طراحی مدلهای جدیدی از هواپیماهای جنگنده بوده که نمونه شاخص آن جنگنده رافال Rafale با کد M09 است در ادامه به بررسی این هواپیما می پردازیم.

این جنگنده که در حقیقت همان ادامه دهنده راه اسلاف خود یعنی جنگنده های مشهور میراژ، جگوار، سوپراتاندارد و ...است، به منظور جایگزینی جنگنده های قدیمی، که می توان تا حدودی ان را جنگنده ای جوان و جدید نامید، در سال 2001 و در عملیات جنگ افغانستان عملکرد و برتری آشکار خود را بر شناخته ترین هواپیماهای ناو نشین، یعنی F-18 Hornet و F-14 Tamcat به جهانیان ثابت نمود. رافال هواپیمایی دو موتوره با قابلیت حمل بازه گسترده ای از تسلیحات هوابه هوا هوا به زمین بوده که در عین حال، هواپیمایی بی نهایت تغییر پذیر است و به سرعت می تواند نقش خود را از برتری هوایی به شناسایی تغییر دهد.در کاکپیت این جنگندهاز سیستم های ایونیک یا سیستم های الکترونیکی بسیار پیشرفته ای بهره برداری شده است؛ مانند سیستم HUD هولوگرافیک با زاویه دید بالا ساخت شرکت تالس ایونیک که اطلاعات ماموریت به وفور در جلوی دید خلبان حاضر می کند، دوربین های CCD و همچنین صفحه نمایشهای لمسی در طرفین خلبان که اطلاعات تاکتیکی موقعیت حاضر را ارائه کرده و به او امکان تصمیم گیری به موقع را میدهد.

در مورد تسلیحات این جنگنده باید اظهار نمود که این هواپیما قادر به حمل بیش از 9هزار کیلوگرم جنگ افزار هوابه هوا یا هوابه رمین از انواع مختلفی چون میکا، مازیک، سایدوایندر، آپاچی، اگزوست، ماوریک، هارپون و بمب های هدایت لیزری GBU-12 بسته به نوع ماموریت است. چنانکه پیش بینی نیز می شود، قرار بر این است که این جنگنده مدرن از سال 2006 به بمب های فوق دقیق لیزری یا GPS ماهواره ای ساژم AASM نیز برای منهدم ساختن هدف های دشوار زمینی مجهز گردد. این جنگنده، همچنین از دو توپ مسلسل با قدرت آتش 2500 گلوله در دقیقه ساخت GIAT نیز برای نبردهای هوایی نزدیک بهره می جوید.

 

این جنگنده از نظر جنگ الکترونیک نیز برتری خود را حفظ کرده است؛ چه، با در اختیار داشتن سیستم های هشدار تهاجم، گیرنده و آشکارساز لیزری و سیستم های مغشوش کننده رادار دشمن از توانایی قابل قبولی برخوردار است. با مجهز شدن این هواپیما به سیستم راداری RBE2، این جنگنده از قابلیت هایی چون نگاه به پایین و شلیک به پایین نیز بهره مند شده قابلیت ردیابی همزمان 8 هدف و شناسایی تهدیدات هوایی به نحو احسن را نیز داراست. طول الهای دلتا شکل این جنگنده حدود 11 متر و طول خود هواپیما در حدود 10 متر است و در عین حال، از مساحت بالی به میزان 45 متر مربه بهره می برد. این جنگنده مدرن از دو موتور M88-2 ساخت سنکما، برای فراهم آوردن نیروی پیشران استاتیکی معادل 75 کیلونیوتن را با پس سوز فراهم می آورند که در اصل ورودی های این موتورها، در زیر سکان افقی هواپیما واقع شده است! ابته، تعجب نکنید.

 واقع شدن ورودی هوا زیر سکان افقی، به این دلیل است که این هواپیما از نوع کانارد می باشد، یعنی سکان افقی آن که غلتش حول محور عرضی را کنترل می کند، به صورت دو بالچه در جلو واقع شده است و در عوض، در قسمت انتهای هواپیما هیچ گونه سطح کنترلی مشاهده نشده و بال ها تا انتهای خروجی های موتور امتداد یافته اند. موتورهای قدرتمند این جنگنده، رسیدن آن را به سرعتی معادل 1.8 ماخ و داشتن سقف پروازی برابر با 55 هزار پا را امکان پذیز ساخته اند که توانایی های بهینه برای جنگنده ای در این کلاس محسوب می شود. ناگفته نماند که این جنگنده در انواع گوناگونی برای ماموریت های متفاوت عرضه می گردد. این مدل هاعبارتند از: مدل B این جنگنده در اصل برای استفاده نیروی هوایی طراحی گشته و هواپیمایی دو نفره شامل سر خلبان و افسر تسلیحات نظامی است. مدل C نیز مانند مدل قبل برای نیروی هوایی تولید شده و در چندی از موارد بهبود یافتگی هایی نیز نسبت به مدل قبلی مشاهده می شود.

 مدل M جنگنده تک نفره ومدل ناونشین رافال محسوب می شود که به منظور انجام ماموریت های حفاظتی از ناوهای هواپیمابر تولید گشته است. قابل توجه است که بازهم کارخانه سازنده این جنگنده، یعنی شرکت داساست، سنت شکنی نکرده و هواپیمای رافال را نیز هواپیمایی با بال هایی دلتا شکل طراحی نموده است، یعنی همان سنتی که در هواپیماهای پیشین فرانسوی مانند میراژ4000 رعایت شده است.جنگنده رافال اولین هواپیمای نظامی جهان است که به منظور انجام ماموریت های هوابه هوا و هوابه زمین به طور همزمان طراحی شده است.

به علاوه،توانایی این هواپیما برای انجام عملیات در حالت های ماورای دید بصری(BVR) و ارتفاع بسیار پایین نسبت به سطح زمین، امکانات گسترده ای را به آن،برای جنگنده ای چند ماموریته بودن و قابلیت بقای فراوان در مقابل دشمن را داده است، و به هر سخن،این هواپیما،قادر است که نیاز نه تنها نیروی هوایی فرانسه، بلکه کشورهای زیادی در جهان را که بعدها سفارش دهندگان این هواپیما خواهند بود، به سهولت و با شایستگی هر چه تمام تر مرتفع نماید.

 

منبع ماهنامه نوآور ش12 ص92

جنگنده بمب افکن سوخوی Su-34 فول بک

مقدمه

جنگنده بمب افکن سوخوی Su-34 توسط دفتر طراحی و ساخته شده ست و نخستین پرواز در سیزدهم آوریل 1990 انجام گردید و پس از طی مراحل تکمیلی نهایتا در ژانویه سال 2007 این جنگنده به طور رسمی وارد خط تولید شد. با توجه به اینکه Su-34 برای براورده سازی درخواست نیروی هوایی روسیه به یک جایگزین جدید برای جنگنده بمب افکن Su-24 در دست طراحی و تکمیل قرار گرفت، وبه دنبال عقد قراردادی بین سوخو و این نیرو جهت فروش Su-34،تولید انبوه این جنگنده برای نیروی هوایی روسیه در 9 ژانویه 2008 به طور رسمی آغاز شد. این نیرو قصد دارد 24فروند از این جنگنده را تا سال 2010 و حداکثر تا 70 فروند دیگر تا سال 2015 جایگزین جنگنده بمب افکن های Su-24 نماید که این تعداد تا سال 2020 به 300 فروند افزایش خواهد یافت.

جنگنده Su-34 که بر پایه جنگنده موفق Su-27 طراحی شده است، به منظور انهدام اهداف سطحی (زمینی) از قبیل اهداف کوچک و متحرک و همچنین انجام عملیات در عمق خاک دشمن طراحی و ساخته شده است و درشرایط پروازی با دید (VFR) و بدون دید (IFR) قابلیت انجام ماموریت های محوله را دارد.

یکی از ویزگیهای بارز جنگنده مزکور،شکل پیکربندی ان است که از نوع بال بالا می باشد.کارشناسان معتقدند که در طراحی و ساخت جنگنده بمب افکن Su-34، حداکثر استفاده از طرح و شکل کلی ساختمان سازه بال و بدنه و حتی تجهیزات اصلی Su-27 انجام شده است. اگر بخواهیم تفاوت های عمده دو جنگنده رانسبت به هم بیان کنیم می توان به موارد زیر اشاره نمود: نصب پیشبال ها در دماغه جلوییجنگنده Su-34، تقسیم شدن فضای داخلی کابین به دو بخش (خلبانان این جنگنده بر خلاف Su-27 در کنار یکدیکر استقرار می یابند)، افزایش ظرفیت مخازن سوخت داخلی، ایجاد تغییر در ارابه فرود جلو و اصلی هواپیما به منظور افزایش وزن برخاست ان،نصب سامانه کنترل در دهانه های ورودی موتورها، اضافه شدن تجهیزات الکترونیک پروازی،اضافه شدن طول سازه بلند و لوله ای شکل انتهایی هواپیما به منظور کنترل و کارایی بیشتر سامانه راداری در ناحیه پشت هواپیما.

Su-34 مجهز به دو موتور توربوفن لیولکا AL-35F می باشد.بال این جنگنده از نظر طراحی سازه از نوع سگدستی (CANTILEVER) می باشد یعنی به گونه ای طراحی شده است که بدون نیاز به بند وبست و مهار کننده های خارجی،به بدنه اصلی متصل شده است. این جنگنده مجهز به دو سکان عمودی و مجموعه پیشبال، سکان افقی تمام متحرک و سامانه ارابه فرود سه چرخ می باشد. یکی از ویژگی های اساسی Su-34 از نظر ایرودینامیکی، شکل یکپارچه بال و بدنه این جنگنده است، به گونه ای که بال و بدنه به صورت مشترک، نیروی برآر را ایجاد می نمایند، مجموعه پیشبال نصب شده در جلوی بال، باعث افزایش کیفیت نیروی برآر حاصل از بال می گردد و تاثیر قابل توجهی در بهبود و حفظ تعادل و کنترل هواپیما در زوایا حمله زیاد خواهد داشت.

همانطوری که اشاره گردید، به منظور حفاظت از پیشرانه ها و جلوگیری از ورود اجسام خارجی مانند پرندگان، گرد و غبار، یخ، آب، سنگ و ...به داخل آنها، از سامانه محافظت کننده ای در دهانه ورودی موتورها استفاده شده است که این سامانه هم بر روی زمین و هم و هم در حالت پرواز از دهانه های ورودی موتورها در برابر ورود اجسام خارجی محافظت می کند.در Su-34 چهار مخزن سوخت در بدنه و دو مخزن نیز در بالها تعبیه شده است و در صورت ضرورت، این جنگنده قادر خواهد بود 3 مخزن خارجی سوخت را که هریک قادر به حمل 3000 لیتر می باشد با خود حمل نماید. Su-34 مسافت 4000 کیلومتر را بدون سوخت گیری طی می کند و در صورت در صورت سوخت گیری مجدد طی سه مرحله، مداومت پروازی این جنگنده تا 14000 کیلومتر افزایش خواهد یافت.

از جمله توانمند یهای مهم Su-34 عبارتند از هدف گیری و به کارگیری تسلیحات در شرایط پرواز با دید و بدون دید، قابلیت ردیابی اهداف در طول شبانه روز و در هر شرایط آب و هوایی، شناسایی و تعیین نوع هواپیما و موشکهای دشمن، تعیین هدف و کنترل موشکهای هوابه هوا با استفاده از سامانه هدایت موشک و به منظور انهدام هواپیماهای دشمن، مجهز بودن به سامانه پادکار الکترونیکی و استفاده از آن به منظور دفاع از خود در شرایط حمله موشکهای هوابه هوا و یا زمین به هوای دشمن، توانایی انجام پروازهای ارتفاع پایین با تکیه بر سامانه های کنترل خودکار و غیر خودکار هواپیما در طول شبانه روز و در همه شرایط آب وهوایی، توانایی ایجاد هماهنگی های لازم در پروازهای گروهی ب دیگر جنگنده های خودی، به کار گیری سامانه پادکار الکترونیکی ضد تسلیحات زمین پایه سامانه های دفاع هوایی دشمن، جنگنده رهگیرها، موشکهای زمین به هوا و هوابه هوا، برخورداری از سامانه های امنیتی به منظور حفظ پوشش لازم در بین هواپیماها از نظر ارتباطات رادیویی.

تسلیحات قابل حمل توسط Su-34 عبارتنداز: یک قبضه توپ 30 میلی متری GSH-301 با نواخت 1500 تیر در دقیقه، قابلیت حمل تسلیحات بر روی 10 نقطه تعیین شده در زیر هواپیما، موشکهای هوابه هوای برد کوتاه R-73، موشکهای هوابه هوای برد بلند RVV-AE (نام ناتو AA-12 آدر) که با نام RR-77 نیز شناخته ی شود. همچنین این جنگنده قادر به حمل بمبهای هدایت شونده و غیر هدایت شونده و راکت نیز می باشد. گفتنی است موشکهای ضدرادار و موشکهای ضد کشتی KH-41 نیز از دیگر تسلیحات Su-34 می باشد.

همانطور که در ابتدا نیز اشاره شد، کابین Su-34 طوری طراحی شده است که خلبانان می توانند در کنار یکدیگر استقرار یابند و به عبارتی می توان گفت طراحی کابین بزرگ بعنوان یکی از ویژگیهای خاص این جنگنده منظور شده است. بطور کلی، کارشناسان معتقدند که طراحی کابین بزرگ نشستن خلبانان در کنار یکدیگر باعث ایجاد راحتی بیشتر خدمه ها در طی عملیات پروازی می گردد و همچنین نیازی به طراحی و قرار دادن مستقل آلات دقیق پروازی برای هریک از خلبانان نمی باشد، ضمن این که برخورداری از یک کابین مشترک دارای هوای فشرده، به خدمه اجازه می دهد که در ارتفاع بیش از 10000 متری نیازی به ماسکهای اکسیژن نداشته باشند و فقط در شرایط ضروری از ماسک استفاده نمایند.

در Su-34 خلبان فرمانده در سمت چپ و کمک خلبان یا به عبارتی ناوبر یا کاربر تسلیحات در سمت راست استقرار دارد و در هریک از آنها دارای صندلی پرتاب شونده می باشند که در شرایط اضطراری و به صورت عمودی قادر به ترک هواپیما خواهند بود. نوع صندلی پرتاب شونده مورد استفاده در این جنگنده K-36DM می باشد که از قابلیت پرتاب در شرایط صفر-صفر برخوردار است.

در طراحی کابین Su-34 به منظور انجام ماموریتهای طولانی، در فضای بین دو صندلی، محلی برای استراحت خدمه در ظرگرفته شده، و در ضمن یک سرویس بهداشتی کوچک نیز در پشت صندلی خدمه جاسازی شده است.

مشخصات Su-34 :

ماموریت هواپیما: جنگنده بمب افکن تهاجمی

مرکز ساخت: دفتر طراحی سوخو روسیه

تعداد خدمه: دو نفر

طول هواپما: 23.34 متر

دهنه بال: 14.7 متر

ارتفاع: 6.09 متر

وزن هواپیما با بار: 39000 کیلوگرم

بیشینه وزن برخاست: 45100 کیلوگرم

طول باند مورد نیاز برای برخاست: 1260 متر

طول باند مورد نیاز برای نشستن با چتر ترمز: 950 متر

پیشرانه: 2 موتور توربوفن لیولکا AL-35F

بیشینه سرعت در ارتفاع 11000 متری: 1900 کیلومتر بر ساعت (1.8 ماخ)

بیشینه سرعت در ارتفاع نزدیک سطح زمین: 1400 کیلومتر بر ساعت (1.2 ماخ)

شعاع عملیاتی: 1100 کیلومتر

برد یکنواخت: 4000 کیلومتر

سقف پرواز: 15000 متر

تاریخ اولین پرواز: 13 آوریل 1990

در خدمت: نیروی هوایی روسیه

ارزش: 36 میلیون دلار

تانک پرنده

جنگنده Su-34 دارای ویژگیهای بی مانندی است، از جمله مانورپذیری و سرعت بالا، محموله سنگین قابل حمل و برد بیشتر.

کار تکمیل این جنگنده بمب افکن 36 میلیمن دلاری در میانه های دهه 1980 آغاز شد.

توانمندیها

Su-34 برای حملات تکی یا گروهی با تسلیحات دقیق به اهداف دارای پدافند سنگین طراحی شده است. 1.توانایی انجام عملیات در هرگونه شرایط آب و هوایی 2.در شب یا روز 3.در شرایط اخلال الکترونیکی و پدافند قوی.

ویژگیها

1.رایانه های پیشرفته 2.صفحات نمایش رنگی چند کاره 3.تجهیزات ناوبری GPS 4.سامانه های ارتباطی پیشرفته 5.برد رزمی زیاد 6.کابین دو سرنشینه 7.محافظت زرهی قوی(صفحات زرهی 17 میلی متری).

دورنما

نیروی هوایی روسیه در سال 2007 حدود 6 فروند خریداری می کند، از سال 2008 روند تحویل سالانه 10 فروند آغاز می شود.

کارایی

بیشینه وزن برخاست:99.210 IB

محموله: up to 17.500 ib

قف پرواز: 45890 ft

سرعت:1,180 mph (Mach 1.8)

برد:2,800 miles(no limit with mid-air refueling)

خدمه: two

                                   منبع: ماهنامه صنایع هوایی ش 213 ص 33

B-1 لنسر

 لنسر یکی از بمب افکن های استراتژیک ارتش آمریکاست. در واقع طرح این بمب افکن از دهه 60 میلادی به عنوان یک مافوق صوت با برد بلند و توان حمل مهمات بالا در نیروی هوایی ایالات متحده مطرح شد. نمونه های اولیه این بمب افکن مادون صوت بود ولی با ایجاد تغییرات اساسی در ساختار آن تبدیل به یک بمب افکن مافوق صوت شد که با هر ماموریتی سازگار است و قادر است بدون نیاز به سوختگیری از پایگاه بلند شده و پس از نابودی هدف به سمت پایگاه بازگردد. البته این مراحل بهینه سازی B-1 نزدیک به 12 سال طول کشید تا سرانجام این پرنده وارد خدمت نیروی هوایی شد.B-1B یکی از انواع این بمب افکن و در واقع اصلی ترین نمونه آن است که در سال 1986 وارد خدمت نیروی هوایی آمریکا شد. لنسر را با قابلیت پرواز مافوق صوت و برد عملیاتی زیاد و همچنین سقف پرواز بلند میتوان بین دو بمب افکن B-52 و B-2 قرار داد. نام رسمی B-1 در نیروی هوایی آمریکا لنسر است اما معمولا به اسم مستعار Bone (B – ONE) شناخته میشود. در حال حاضر با بازنشست شدن جنگنده هایی مانند یوروفایتر 111 و F-14 از خدمت نیروی هوایی لنسر تنها بازمانده نسل هواپیماهای بال متغیر است.
دفتر مطالعات هواپیماهای استراتژیک آمریکا برای اولین بار در سال 1965 طرح تولید یک بمب افکن قاره پیما با قابلیت حمل مهمات بالا را که بتواند جایگزین B-52 شود را تصویب کرد اما تاخیرها و تعلیق های پیاپی در انجام این طرح باعث شد B-1 نتواند زودتر از دهه 80 میلادی وارد خدمت شود یعنی 12 سال پس از شروع مطالعات اولیه.

 

بدین ترتیب B-1B تا حد زیادی خواسته های ایالات متحده را توانست برآورده کند4 موتور توربوفن که قابلیت دستیابی به سرعتهای بالا را به آن میداد به همراه بالهای متغیر باعث شد که این جنگنده از مانورپذیری بالایی نیز برخوردار باشد. استفاده از سیستم های پیشرفته اخلالگر که در این مدل استفاده شده است به همراه مواد جاذب امواج به کار رفته در بدنه و سطح راداری کم آن باعث شد تا در مقابل جنگنده های رهگیر تا حد زیادی ایمن باشد. سرعت B-1B از B-1A کمتر بود و به 1و25 ماخ در ارتفاع بالا و 0.92 ماخ در سرعتهای پایین محدود شده است تا مصرف سوخت زیاد بر برد آن تاثیر نگذارد. موتور F110 جنرال الکتریک جایگزین موتور F101 شده بود که در B-1A استفاده میشد. استفاده از شراره های بزرگ (FLARE) نیز باعث گمراه کردن موشک های حرارتی شلیک شده به سمت آن میشود. لنسر تا به حال 6 بار مورد بهینه سازی قرار گرفته است که آخرین بار آن در سال 2005 بود. از مدل B-1B تا به حال صد فروند ساخته شده است که قیمت پیشرفته ترین مدل آن 283 میلیون دلار برآورد میشود البته طبق آمار تنها 66 فروند از این بمب افکن ها قادر به عملیات هستند.

 

مهمترین عملیاتی که B-1 در طول دوران خدمت خود انجام داد عبارتند از جنگ اول خلیج فارس در عراق ، نبرد کوزوو ، حمله به افغانستان و حمله به عراق در سال 2003 . با اینکه در حال حاضر بمب افکن B-2 بسیار پیشرفته تر از B-1 است اما هزینه نگهداری بسیار بالای B-2 باعث شده است که نیروی هوایی آمریکا اعلام کند که این بمب افکن را تا سال 2020 از خدمت خارج خواهد کرد در حالی که هنوز تاریخی برای پایان دوره خدمت B-1 اعلام نشده است و احتمالا لنسر کماکان اصلی ترین بمب افکن مافوق صوت آمریکا باقی خواهد ماند.

با این حال B-1 در تمام ماموریت ها نیز موفق نبوده است و تا کنون 15 فروند سانحه برای آن گزارش شده است که برخی از آنها به مرگ خدمه و انهدام هواپیما منجر شده است. بیشتر این سوانح ناشی از نقص فنی سیستم کنترل یا موتور آن بوده است. آخرین مورد این حوادث در سال 2008 در پایگاه هوایی آمریکا در قطر به وقوع پیوست که در ان نقص فنی در سیستم هیدرولیک B-1 در هنگام تاکسی کردن باعث برخورد آن با موانع کنار باند شد که در پی آن هواپیما در آتش سوزی از بین رفت ولی خدمه نجات یافتند.

 

مشخصات : 
نوع كاربري: بمب افكن سنگين
كارخانه سازنده:راك ول اينترنشنال
تعداد خدمه: 4 نفر شامل 1نفر خلبان اصلي و 1 افسر تهاجم و يك نفر افسر دفاع نظامي و فرمانده هواپيما
آخرين قيمت: 283 ميليون دلار
نيروي محركه: 4 عدد موتور توربوفن مدل F-101-GE-102 جنرال الكتريك با پس سوز و 30000پوند تراست در هر كدام با پس سوز
طول: 44.5 متر عرض: در حالت باز 41.8 متر و در حالت بسته 24.1 متر ارتفاع: 10.4 متر
وزن خالي:86180 كيلو گرم حداكثر وزن:216630 كيلو گرم
حداكثر سرعت:1448 كيلومتر بر ساعت يا 1.34 ماخ حداكثر ارتفاع پروازي: بيشتر از 30000 فوت
حداكثر برد: اين بمب افكن داراي قابليت سوخت گيري هوايي است و قابليت قاره پيمايي دارد
توضيحات: بمب افكن بي-1 اي براي اولين بار در تاريخ 23 دسامبر سال 1974 پرواز كرد و نمونه اوليه مدل بي-1بي در تاريخ 18 اكتبر سال 1984 پرواز كرد

 بمب های قابل حمل : 
84× Mk-82 AIR inflatable retarder general purpose bombs[61]
81× Mk-82 low drag general purpose bombs[62]
84× Mk-62 Quickstrike sea mines[63]
24× Mk-65 naval mines
24× Mk-84 general purpose bombs
24x B83 nuclear bomb

F-16 Falcon

 

حدود ۴۰ سال پيش اكثر پروژه هاي نيروي هوايي آمريكا براي ساخت هواپيماهاي جنگنده كوچك با قدرت مانور بالا بود ولي چندي بعد (حدود يك دهه) شيوه هاي طراحي تغيير كرد و ديگر طراحان و مهندسان توجه خود را به مسايلي مانند سرعت زياد، ارتفاع بالا و تقويت سيستم هاي راداري متمركز ساختند تا هواپيماهاي جنگنده كمتر از تهديدات دشمن بيم و هراس داشته باشند.
اين مشخصات را به خوبي مي توان در جنگنده
F-4 آمريكايي ساخت شركت مك  دانل داگلاس ملقب به شبح «phantom كه كشور ما هم چندين فروند از اين مدل را داراست» ديد. هواپيماهاي جنگنده F-4 يكي از بازوان پرتوان نيروي هوايي آمريكا در زمان جنگ ويتنام بودند و نكته قابل توجه استفاده دومنظوره از آنها بود زيرا F-4ها علاوه بر نيروي هوايي به نيروي دريايي نيز كمك مي كردند.
طراحي F-4 در ابتدا طرحي براي ساخت يك هواپيماي رهگير شكاري بود و به همين علت موتورهاي قوي جت (نسبت به زمان خود)، سرعت اوج گيري بالا و قدرت حمل موشك هاي هدايت شونده، همگي مسايلي بودند كه مهندسان براي يك هواپيماي رهگير در نظر گرفته بودند تا
F-4 بتواند در ارتفاعات بالا هواپيماهاي پايين تر از خود را هدفگيري كند.

البته در جنگ ويتنام هواپيماهاي F-4 تنها در نقش جنگنده عمليات انجام دادند. رقيب بسيار سرسخت آن زمان هواپيماي F-4، هواپيماي ميگ (Mig-21) روسي بود كه البته F-4ها توانمندتر بودند.
بعد از جنگ ويتنام طراحان آمريكايي شروع كردند به رفع نقايص F-4ها تا بتوانند نسل جديدي از هواپيماهاي جنگنده را معرفي كنند زيرا چندين فروند F-4 در جنگ نابود شده بود. مشكلات و نواقصي مانند شناسايي سهل و آسان رادارهاي دشمن، برد و ديد كم راداري كه اين امر باعث مي شد تا خلبانان براي نشانه گيري و هدف يابي به نزديكي هدف بيايند و شليك كنند كه باعث مي شد تا پدافندهاي دشمن آنها را شناسايي و نابود كنند اين مشكلات به نسبت در هواپيماهاي جنگنده بعدي كمتر ديده مي شود (به عنوان مثال در جنگنده هاي F-14 و F-15)
در هواپيماي جنگنده F-15 خصوصيات ديد راداري بسيار وسيع (۳۶۰ درجه حول هواپيما)، قدرت مانور بسيار بالا و سرعت مافوق صوت باعث شد تا لقب عقاب را بگيرد و يكي از محبوب ترين هواپيماهاي نيروي هوايي آمريكا شود كه نسبت به هواپيما F-4 بسيار پيشرفته تر، سريع تر و بلندپروازتر بود. F-15 جزو اولين هواپيماهايي بود كه با موشك هاي مدرن اسپارو (Sparrow) تجهيز شد. در تمامي موارد F-15 نسبت به F-4برتري داشت به جز يك مسئله و آن هم هزينه سنگين ساختش بود.

هواپیمای اف-16 فایتینگ فالکون، ساخت شرکت لاکهید مارتین جنگنده ای در کلاس کوچک و چند مأموریته می باشد که نخستین پرواز خود را با اولین نمونه خود در سال 1976 به انجام رساند. این هواپیما توانایی حمله به صورت هوا به هوا علیه هواپیماهای دشمن و هوا به زمین علیه تجهیزات زمینی برای مثال تانک ها و زره پوش های دشمن را به طور کامل و بهینه داراست.

 

فالکون در حقیقت آمیزه ای از هزینه نگهداری اندک و به صرفه و همچنین کارائی تسلیحاتی و تهاجمی بالاست. این جنگنده هم اکنون در اختیار نیروی هوایی ایالات متحده و همچنین متحدان این کشور مانند ترکیه یا امارات متحده عربی می باشد که البته خبرهایی از تحویل یکی از پیشرفته ترین مدل های این هواپیما با کد ئی و اف به امارات توسط آمریکا نیز منتشر شده است. در طراحی این هواپیما، از سیستم های به کار رفته در هواپیماهایی چون اف-15 و اف-111 نیز بهره برداری شده که البته قبل از به کارگیری این سیستم ها، عملیات ارتقا و به روز سازی کاملی نیز بر روی آن ها صورت گرفته است. با سوخت داخلی کامل، فالکون قادر به تحمل 9 برابر شتاب گرانشی زمین یا همان شتاب جی است که در مقابل مقدار حداکثر 4 جی برای به طور مثال رهگیر میگ 25، عددی بسیار مطلوب است. در گذشته، خلبانان به دلیل مقاوم نبودن کافی هواپیماهایشان، جرات انجام مانور های سنگین با بیش از 4 جی را نداشتند، اما همانطوری که می بینیم، امروزه این هواپیماها هستند که خلبانان را با مقاومتشان در هم شکته و آنان را تا مرز بیهوشی می برند. لازم به ذکر است که حداکثر شتاب جی قابل تحمل توسط انسان حدود هشت و نیم جی است که البته انسان برای لحظات کوتاهی مانند لحظه پرتاب از هواپیما توسط صندلی نجات قادر به تحمل هیجده جی فشار نیز می باشد.

در یک نبرد هوایی، مانورپذیری باورنکردنی فالکون و برد بسیار زیاد آن در مقایسه با هواپیماهای مشابه از همان ابتدا پیروز میدان را مشخص می سازد. رادار پیشرفته این هواپیما قادر به تشخیص اهداف در هر شرایط آب و هوایی و هر ساعت از شبانه روز بوده و حتی می تواند اهدافی را که برای جلوگیری از دید رادار در ارتفاع فوق العاده پایین پرواز می کنند، شناسایی نماید. در کاکپیت این هواپیما، در تمامی نشاندهنده ها و دستگاه ها اصل صراحت و اختصار رعایت شده و اطلاعات مختصر و مفید دسته بندی می شوند. همچنین در این هواپیما سیستم HUD نیز به کار برده شده که تمامی اطلاعات پرواز را بر روی شیشه جلوب خلبان منعکس ساخته و مانع از این می شود که خلبان هر لحظه چشم از روی هدف مورد نظر خود برداشته و برای آگاه شدن از وضعیت پرواز هواپیمای خود، مرتباً به نشان دهنده ها نگاه کند. کاناپی این هواپیما نیز از نوع حبابی بوده که دیدی بسیار عالی را از محیط اطراف برای خلبان فراهم می سازد که از این لحاظ بسیاری از خلبانان آن را به هلیکوپتر مانند می سازند. هواپیمای فالکون برای تامین نیروی خود از یک موتور پرات اند ویتنی یا جنرال الکتریک سود می جوید که این مورد بسته به نوع آن متغیر است و البته، موتور نوع جنرال الکتریک که در هواپیمای اف-15 و مدل سی و دی این هواپیما نیز به کار رفته است، قدرتمند تر بوده و قادر به تولید نیروی کشش استاتیکی معادل 27.000 پوند می باشد. ورودی هوای موتور این هواپیما در زیر بدنه قرار گرفته که ترکیب آیرودینامیکی خوبی را با بدنه به وجود آورده است. با اتکا به نیروی این موتور قدرتمند، این جنگنده قادر به پرواز با حداکثر سرعتی معادل دو ماخ در ارتفاعات بوده و سقف پروازی آن حداکثر پانزده کیلومتر است.

 هواپیمای فالکون برای تامین نیروی خود از یک موتور پرات اند ویتنی یا جنرال الکتریک سود می جوید که این مورد بسته به نوع آن متغیر است و البته، موتور نوع جنرال الکتریک که در هواپیمای اف-15 و مدل سی و دی این هواپیما نیز به کار رفته است، قدرتمند تر بوده و قادر به تولید نیروی کشش استاتیکی معادل 27.000 پوند می باشد. ورودی هوای موتور این هواپیما در زیر بدنه قرار گرفته که ترکیب آیرودینامیکی خوبی را با بدنه به وجود آورده است. با اتکا به نیروی این موتور قدرتمند، این جنگنده قادر به پرواز با حداکثر سرعتی معادل دو ماخ در ارتفاعات بوده و سقف پروازی آن حداکثر پانزده کیلومتر است.
طول این هواپیما حدود پانزده متر و طول دو سر بال های آن نیز حدود ده متر است که از این جهت در کلاس هواپیماهای اندازه کوچک قرار می گیرد. حداکثر وزنی که این هواپیما قادر به حمل آن به آسمان است حدود هفده تن می باشد. این هواپیما می تواند با حداکثر شش موشک هوا به هوا اعم از موشک های سایدوایندر، آمرام و اسپارو تجهیز شده و برای حمله به اهداف زمینی نیز قادر است که به انواع موشک های هوا به زمین ماوریک و هارپون و بمب های مارک، جی دی ای ام و جی بی یو مسلح شود. همچنین برای نبرد های نزدیک، توپ یا مسلسل هنوز هم یک سلاح موثر به شمار می آید و به همین دلیل، این هواپیما از یک توپ بیست میلیمتری با حداکثر خشاب پانصد گلوله ای بهره می برد. در هدایت این هواپیما، از سیستم پرواز با سیم بهره جسته شده است، بدین گونه که خلبان با سوطح کنترلی مانند شهپر ها هیچ گونه ارتباط مکانیکی نداشته و سطوح کنترلی از طریق کامپیوتر هواپیما کنترل می شوند.

مشخصات :

 وظیفه : جنگنده چند منظوره

 مبنای قدرت : یک موتور توربوفن

 نیروی پیشران : 12150 کیلوگرم

 پیشینه وزن برخاستی : 16875 کیلو گرم

 طول : 12.8 متر

 ارتفاع : 2.8 متر

 فاصله دوسر بال : 9.8 متر

 سرعت : دو ماخ

 سقف پرواز : 15000 متر

 برد : 3900 کلیومتر

 

آیا نیروی هوایی ایران جنگنده اف-16 را داراست؟

نیروی هوایی ایران در زمان حکومت شاه حدود 300 فروند هواپیمای اف-16 را نیز سفارش داده بود که قرار بر این بود که بعد از تحویل سری آخر هواپیماهای اف-14، تعداد مقرر از این هواپیماها نیز به ایران تحویل داده شود، که این عمل مصادف شد با انقلاب جمهوری اسلامی ایران و به تعلیق در آوردن عمل تحویل اف-16 ها به ایران.

البته در این جا باید ذکر شود که دو فروند اف-16 قبل از این اتفاقات به ایران تحویل شد که یکی از آنها برای عملیات تحقیقاتی اوراق گردید و دیگری در خدمت نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران یا نهاجا (IRIAF) می باشد. این هواپیما هرگز در جنگ تحمیلی به دلیل تعداد معدود به کار نرفت. گفتنی است هواپیمای اف-16 ساخته شرکت جنرال داینامیکز (General Dynamics) یکی از چالاک و چابک ترین هواپیماها در نبردهای نزدیک و یا داگ فایت است که این توانایی، در اثر سبکی وزن و خاصیت های آیرودینامیکی ویژه که در آن به کار رفته است، به وجود آمده است. در ضمن هواپیمای اف-16 از معدود هواپیماهای تک موتوره جنگنده می باشد که در خدمت است. البته گونه دیگری از اف-16 های معمولی نیز وجود دارد که به F-16 XL موسوم است و از بالهای بزرگتر و قابلیت حمل تسلیحات بیشتر و موتورهای نیرومندتر و در نهایت برد بیشتر بهره می برد.